2 ს იყენებს როგორც მახსოვს 10mbps , 100 იყენებს 4 პინს, გიგაბიტი ყველა პინს .
რაც შეეხება იმას თუ რაში შეიძლება გამოიყენო გიგაბიტი, სახლის ინტერნეტისთვის ვერ გამოიყენებ. მიახლოებით 5% ვხმარობთ მიახლოებით ჩვენ , სახლში.
მარა მაშინ როცა ორგანიზაციაში გაგყავს ქსელი სადაც ფაილ სერვერებია და ა.შ , უნდა გაითვალისწინო ის რომ თუ სვიჩს მიუერთებ 10 უზერს 100mpbs , და სვიჩზე მიერთებული გყავს სერვერი რაზეც დიდი მოთხოვნაა ქსელში, მაშინ უკვე გჭირდება მინიმუ 1 Gigabit ლინკი სერვერისთვის რო bottleneck არ შეგექმნას ქსელში.
ანუ სვიჩს როცა ყიდულობ უნდა გაითვალისწინო ის რომ აუცილებლად უნდა ქონდეს გამტარობა იმდენის რამდენის სვიჩ-პორტიც აქვს. ანუ თუ 10 პორტი აქვს 100mbps , მაშინ გამტარობა 1gbps უნდა ქონდეს. უმჯობესია თუ მინიმუმ ერთი გიგაბიტიანი პორტი ექნება და მაგ შემთხვევაში უკვე 2gbps გამტარობა უნდა ქონდეს სვიჩს. ასევე უნდა შეხედო რომელ Forwarding ტექნოლოგიას იყენებს, Store and forward ს თუ Cut-Through.
Store and forward ის დროს სვიჩი მთლიან პაკეტს იღებს , თავიდან ბოლომდე კითხულობს , CRC კალკულაციას უტარებს და ა.შ , ამოწმებს თავიდან ბოლომდე დაზიანებული არის თუ არა ფაილი მაქამდე კი Buffer ში უზის პაკეტი და შემდეგ აგზავნის, რაც Latency ს ანუ დაგვიანებას ზდის.
Cut-Through ს დროს არის Fast-forwarding Switching და Fragment-free Switching . განსხვავება ამათში ის არის რომ Fast-forward მიიღებს თუ არა პაკეტს ეგრევე აგზავნის ყოველგვარი შემოწმების გარეშე რაც შესაბამისად ზდის Performance ს.
Fragment-Free კი თავიდან პირველ 64 bytes კითხულობს და ამოწმებს დაზიანებული ხო არაა პაკეტი და შემდეგ აგზავნის , ერთი სიტყვით ყველაზე ოპტიმალურ ვარიანტია, რადგანაც ზირითადი დაზიანებული ფაილები პაკეტები სწორედ პირველ 64 byte შივე იმჩნევა.
მარა თუ 1 სვიჩს ხმარობ და 2 უზერი ხართ ამათში განსხვავებას ვერ ნახავ, იმიტო რო რეალურად ნანოწამებშია სხვაობა, მარა როცა დიდი ქსელია და 6-7 სვიჩს გადის პაკეტი გზაში და დიდ დატვირთვაზე მუშაობს ქსელი მაშინ უკვე დიდი განსხვავებაა ამათში.